Rozdział I. Geneza

1. Słowa Ojca świętego Jana Pawła II zawarte w jego liście pożegnalnym do Polaków z dnia 23 października 1978 r.: „proszę, abyście przeciwstawiali się wszystkiemu, co uwłacza ludzkiej godności i poniża obyczaje zdrowego społeczeństwa, co czasem może aż zagrażać jego egzystencji i dobru wspólnemu, co może umniejszać jego wkład do wspólnego skarbca ludzkości, narodów chrześcijańskich, Chrystusowego Kościoła” – stały się – i to już w chwili ich wygłoszenia przez Ojca świętego podczas pamiętnej audiencji pożegnalnej – bezpośrednim bodźcem i natchnieniem do podjęcia nadzwyczajnej akcji na rzecz ratowania narodu od alkoholizmu oraz innych zagrożeń. Łączyło się z tym uświadomienie sobie w tym dziejowym momencie, że jedyny i niepowtarzalny autorytet pierwszego w historii Papieża – Polaka mógłby zmobilizować zdrową część narodu do czynu odnowy moralnej na miarę potrzeb wynikających z aktualnego zagrożenia. 

2. Ruch Światło-Życie poczuł się pierwszym i odpowiedzialnym adresatem powyższego apelu Jana Pawła II skierowanego do wszystkich Polaków. Dał temu wyraz Moderator Krajowy Ruchu, gdy w orędziu do uczestników Dnia Jedności Ruchu Światło-Życie z Papieżem Janem Pawłem II wygłoszonym w dniach 28 i 29 października 1979 roku przez Radio Watykańskie powiedział: „Odpowiadając na tę prośbę rozpoczynamy od dzisiejszego Dnia Jedności kilkumiesięczne przygotowanie do diakonii wyzwolenia, którą chcemy podjąć na rzecz całej polskiej młodzieży i narodu; przygotowanie do służby wyzwolenia z nałogów społecznych – zwłaszcza nałogu alkoholizmu – oraz ze wszelkiego zakłamania i lęku, który nie pozwala człowiekowi urzeczywistniać siebie zgodnie z wzniosłym powołaniem osoby, aby stać się nowym człowiekiem na wzór Niepokalanej Matki Chrystusa i Kościoła”. 
W wyniku tego przygotowania, w ramach którego odbyły się m.in. narady w gronie specjalistów – działaczy przeciwalkoholowych, kilka serii oaz rekolekcyjnych diakonii wyzwolenia, sesja specjalna w ramach IV Krajowej Kongregacji Odpowiedzialnych Ruchu Światło-Życie w Kalwarii, parafialne rekolekcje wyzwolenia w Zakopanem-Olczy, wyłonił się zasadniczy program Krucjaty Wyzwolenia Człowieka oraz podstawowe metody działania. Program ten został zaprezentowany po raz pierwszy przedstawicielom Episkopatu Polski oraz uczestnikom Ogólnopolskiego Dnia Jedności Ruchu Światło-Życie (delegacjom diecezjalnym i rejonowym Ruchu) zebranym w katedrze wawelskiej przy grobie św. Stanisława biskupa i męczennika dnia 9 maja 1979 r. w 900. rocznicę Jego śmierci. 

3. Ruch Światło-Życie podjął inicjatywę w tej sprawie przede wszystkim dlatego, że czuje się kontynuatorem Krucjaty Wstrzemięźliwości, zwanej też Krucjatą Niepokalanej, działającej w latach 1957-1960. Krucjata ta była maryjnym ruchem abstynenckim zmierzającym przez walkę z pijaństwem i rozwiązłością do odnowy człowieka i całego społeczeństwa w duchu idei św. Maksymiliana Kolbego i programu Ślubów Jasnogórskich. Po rozbiciu jej przez władze świeckie znalazła swój azyl w Krościenku nad Dunajcem. Po kilku latach z tego ziarna, które obumarło, wyrósł oazowy ruch odnowy, zwany początkowo Ruchem Żywego Kościoła, a od 1976 Ruchem Światło-Życie. Ruch ten przejął zasadnicze treści i założenia programowe Krucjaty Wstrzemięźliwości z lat 1957-1960, pogłębiając i poszerzając je znacznie w oparciu o inspiracje II Soboru Watykańskiego. Ze spuścizny duchowości pierwszej Krucjaty Niepokalanej pielęgnowano zwłaszcza ideę całkowitej abstynencji od alkoholu i od tytoniu, wychowując w tym duchu młodzież, od której wymagano, podobnie jak kiedyś w harcerstwie, przyrzeczeń abstynenckich. W centralnej diakonii ruchu przez cały czas utrzymywało się przekonanie, że nadejdzie kiedyś moment, w którym trzeba będzie podjąć szerzej zakrojoną służbę na rzecz wyzwolenia narodu z nałogu alkoholizmu oraz innych zagrożeń. W chwili wypowiadania przez Papieża Jana Pawła II cytowanego wyżej apelu uświadomiono sobie, iż moment ten właśnie nadszedł. 

4. Podejmując inicjatywę powołania Krucjaty Wyzwolenia Człowieka, Ruch Światło-Życie nie zamierza ani sam przekształcić się w nowy ruch, i zrezygnować ze swojego dotychczasowego programu i ze swojej tożsamości na jego rzecz, ani włączać członków Krucjaty Wyzwolenia Człowieka do Ruchu Światło-Życie, ani traktować jej w całości jako swojej części i ekspozytury. Krucjata Wyzwolenia Człowieka ma być samodzielnym, autonomicznym programem działania i wyzwolonym przez niego ruchem. Ruch Światło-Życie natomiast chce służyć tej sprawie, chce podjąć diakonię wyzwolenia w ramach Krucjaty, chce służyć jej ludźmi przygotowanymi do tego rodzaju apostolstwa i ewangelizacji, oraz – wypracowanymi i wypróbowanymi już metodami formacji i działania, chce przy tym w całości włączyć się do Krucjaty Wyzwolenia Człowieka, to znaczy, że każdy członek Ruchu czułby się również członkiem Krucjaty, wyrażając to przynajmniej złożeniem deklaracji abstynenckiej. Krucjata Wyzwolenia Człowieka byłaby ruchem zakrojonym na wielką skalę, starającym się zmobilizować wokół jednolitego programu i planu działania wszystkich ludzi dobrej woli pragnących ratować naród z zagrożenia. 

5. Krucjata Wyzwolenia Człowieka jest związana z Papieżem Janem Pawłem II nie tylko przez fakt, że słowa Jego apelu skierowanego do Polaków w dniu 23 października 1978 r. stały się bezpośrednim natchnieniem dla tej inicjatywy, ale głównie przez to, że cały Jego wielki program odnowy godności i wyzwolenia człowieka, ukazywany stopniowo w pierwszych miesiącach Jego pontyfikatu, a zwłaszcza w związku z Jego pielgrzymką do Meksyku oraz w Jego pierwszej encyklice Redemptor hominis, określa program Krucjaty Wyzwolenia Człowieka. Jest ona więc, jak zostanie to jeszcze ukazane, wielorako inspirowana przez program Jana Pawła II i pragnie być w Kościele jednym z narzędzi realizacji tego programu. Tak samo widzi swą funkcję w Kościele Ruch Światło-Życie, dlatego liczne będą obustronne związki wewnętrzne umożliwiające wzajemne inspirowanie się i wzbogacanie. Krucjata Wyzwolenia Człowieka będzie znajdowała w Ruchu Światło-Życie stałą i wieloraką pomoc, członkowie Ruchu natomiast znajdą w Krucjacie wiele okazji do aktualizacji swojej służby i swego konkretnego zaangażowania się w dziele ewangelizacji. Świadomość wspólnego wsłuchiwania się w głos Papieża w gotowości służby będzie głębokim źródłem jedności. 

6. Przygotowana w ten sposób Krucjata Wyzwolenia Człowieka, której plan zawiera niniejszy podręcznik, została przedstawiona Ojcu świętemu, Janowi Pawłowi II w maju 1979 roku. Wtedy też prosiliśmy Ojca świętego o spotkanie z ogólnopolską reprezentacją Ruchu Światło-Życie z okazji Jego pobytu na Podhalu w dniu 8 czerwca. Podczas tego spotkania, zgodnie z sugestiami wysuniętymi w zaproszeniu, miało nastąpić proklamowanie Krucjaty Wyzwolenia Człowieka jako daru Ruchu Światło-Życie dla Papieża. Ojca świętego poproszono o pobłogosławienie tego dzieła. Przygotowanie do spotkania z Następcą świętego Piotra, które dokonywało się w ramach nowenny przed zesłaniem Ducha Świętego, a zwłaszcza w czasie nadzwyczajnej Centralnej Oazy Matki w Krościenku, w dniach 2-7 czerwca, było połączone z zapoznawaniem uczestników COM z Krucjatą Wyzwolenia Człowieka i z werbowaniem członków do niej. Członkowie zgłoszeni do 7 czerwca zostali jako członkowie-założyciele Krucjaty wpisani do pierwszej Księgi Czynów Wyzwolenia, która miała być w dniu 8 czerwca w Nowym Targu symbolicznie ofiarowana Papieżowi. 

7. Dzień 8 czerwca 1979 r. stał się wielkim dniem Krucjaty Wyzwolenia Człowieka. W czasie Mszy św. na lotnisku w Nowym Targu delegacja Ruchu Światło-Życie, idąc na czele procesji z darami, przyniosła Papieżowi Księgę Czynów Wyzwolenia. Ojciec święty ponownie (bowiem już w przeddzień, 7 czerwca 1979 r., w Oświęcimiu wpisał do Księgi swoje błogosławieństwo dla Krucjaty) pobłogosławił niosących Księgę i wszystkich, których nazwiska zostały już lub zostaną w przyszłości do niej wpisane. W tym czasie obecni na lotnisku członkowie ogólnopolskiej reprezentacji Ruchu odmówili głośno modlitwę (zawierającą przyrzeczenia abstynenckie) i odśpiewali hymn Krucjaty Serce wielkie nam daj. W ten sposób proklamowanie Krucjaty Wyzwolenia Człowieka w obecności Papieża Jana Pawła II stało się faktem. Dzień 8 czerwca 1979 r. należy więc uważać za dzień narodzin Krucjaty Wyzwolenia Człowieka. Pod koniec Mszy św. Papież dokonał jeszcze aktu poświęcenia kamienia węgielnego pod budowę kościoła ku czci Niepokalanej, Matki Kościoła, który kiedyś ma zostać wybudowany (z ofiar powstałych z wyrzeczenia się alkoholu) jako wotum wdzięczności za ocalenie narodu od klęski alkoholizmu. 

8. Księga Czynów Wyzwolenia oraz kamień węgielny zostały potem złożone w Centrali Ruchu Światło-Życie w Krościenku, gdzie powstała pierwsza Stanica Krucjaty Wyzwolenia (Stanica nr 1). W czasie następnych miesięcy kierowała ona akcją werbowania do KWC członków Oazy Żywego Kościoła 1979. Trzy razy w ramach dni wspólnoty poszczególnych turnusów oazy, w nowo zbudowanym amfiteatrze im. Jana Pawła II, odbyły się Godziny Krucjaty Wyzwolenia Człowieka, w których uczestniczyło każdorazowo ponad 2 tysiące osób (głównie młodzieży). Większość z nich zgłosiła swoje przystąpienie do KWC.

 

Ks. Franciszek Blachnicki
    Nasza strona korzysta z plików cookies. Czytaj więcej
    Akceptuj