Począwszy od oazy żywego Kościoła roku 1971 r., a więc roku beatyfikacji ojca Maksymiliana Kolbe, ten nowy Błogosławiony czczony jest jako szczególny patron zarówno oazy, jak i Ruchu Żywego Kościoła.
Dzieło oazy inspirowane jest przez duchowość ojca Maksymiliana, szczególnie przez jego ideę oddania się Niepokalanej. Znajdowało to już swój wyraz w oazach dzieci Bożych oraz w oazach Niepokalanej. Obecnie jeszcze wyraźniej widzimy, jak bardzo idee i wartości reprezentowane przez ojca Kolbe są również centralnymi ideami i wartościami Ruchu Żywego Kościoła.
Ojciec Maksymilian ukazuje się jako żywy i wymowny symbol oraz wcielenie tych postaw, nad wyrobieniem których koncentruje się praca wychowawcza w oazach. W sposób szczególny jest on żywą oazą ilustracją do słów II Soboru Watykańskiego, które w ten sposób streszczają powołanie życiowe ludzkiej osoby: ,,Człowiek będąc jedynym na ziemi stworzeniem, którego Bóg chciał dla niego samego, nie może odnaleźć się w pełni inaczej, jak tylko poprzez bezinteresowny dar z siebie samego” (KDK 24 c).
Ojciec Kolbe powinien więc we wszystkich oazach być ukazany jako wzór osobowy. Jego opiece i orędownictwu należy też polecić dzieło oazy.
Aktualne idee przewodnie życia i działania ojca Maksymiliana Kolbe
- Problemem numer jeden współczesnej cywilizacji, który staje się coraz bardziej aktualny w naszych, polskich warunkach, jest wzrastająca postawa konsumpcyjna wraz z praktycznym materializmem, z równoczesnym zagubieniem wartości osoby, która w myśl określenia konstytucji Gaudium et spes ,,nie może odnaleźć się w pełni inaczej, jak tylko poprzez bezinteresowny dar z samego siebie” (KDK 24 c).
Na tle tej sytuacji o. Maksymilian ukazuje się dzisiejszemu światu jako niesłychanie wymowny symbol i przykład oddania siebie Bogu i ludziom przez Niepokalaną, jako przykład postawy będącej antytezą postawy konsumpcyjnej. Całe życie o. Maksymiliana zakończone wspaniałym akordem końcowym w Oświęcimiu jest oddaniem siebie Niepokalanej, a wraz z nią i przez nią Chrystusowi i braciom.
W tym aspekcie należałoby ukazać o. Maksymiliana jako wzór do naśladowania i jako świętego naszych czasów.
- Natchnieniem idei oraz dzieła i życia o. Maksymiliana jest spojrzenie na Maryję w aspekcie tajemnicy jej osoby oddanej całkowicie Bogu, będącej ,,szczytem miłości stworzenia do Stwórcy”.
Należałoby, idąc za inspiracją o. Kolbego, ukazywać wielką aktualność takiego spojrzenia na Maryję w świetle zagrożeń współczesnej cywilizacji.
Z tym łączy się podkreślenie w kulcie maryjnym praktyki bezgranicznego oddania siebie jako istotnej i wszystko w sobie integrującej. W ten sposób o. Maksymilian postawił kult maryjny jakby w samym sercu chrześcijańskiego życia i problematyki współczesnego świata, jest to bowiem ujęcie jak najbardziej odpowiadające najgłębszej tajemnicy osoby ukazanej poprzez cytowane powyżej słowa konstytucji Gaudium et spes.
- Palącym problemem katolicyzmu polskiego jest istniejący rozdźwięk pomiędzy życiem religijnym, a życiem etycznym, pomiędzy kultem maryjnym, a poziomem moralności. Także tutaj o. Maksymilian Kolbe ukazuje się jako nauczyciel i przewodnik ogromnie aktualny. Położył on bowiem w nabożeństwie maryjnym akcent nie tyle na uczucie, co na wolę. Oddać się Niepokalanej oznacza praktycznie dążyć do zrównania w życiu codziennym swojej woli z wolą Niepokalanej (w=W). Unikał o. Maksymilian także niebezpieczeństwa kwietyzmu w swoim w życiu religijnym, wskazując ciągle na konieczność działania apostolskiego w charakterze narzędzia w ręku Niepokalanej. Propagowanie kultu maryjnego w duchu o. Maksymiliana mogłoby więc się stać lekarstwem na różne niedomagania naszego życia religijnego.
- Drogowskazem dla współczesnego człowieka może stać się również stosunek o. Maksymiliana do postępu i środków techniki współczesnej. Szalony postęp możliwości technicznych niewprzęgniętych jednak w służbę wyższych wartości, ale będący na usługach postawy używania, stanowi bowiem tragedię i zagrożenie współczesnej ludzkości.
O. Maksymilian ukazał nam postawę jak najbardziej pozytywną wobec zdobyczy wiedzy i techniki, równocześnie jednak środki te potrafił oddać na służbę Bożą i ludzkiej osoby oddanej Bogu na wzór Niepokalanej i w ten sposób odnajdującej w pełni siebie. Jedynie droga wskazana przez o. Maksymiliana może rozwiązać wewnętrzny dramat dzisiejszej cywilizacji technicznej. Jest to droga osobistego ubóstwa w połączeniu z bogactwem środków używanych dla chwały Boga i zbawienia ludzi. - Wreszcie o. Maksymilian wskazuje drogę do właściwego rozwiązania antynomii pomiędzy kwietyzmem, a aktywizmem w działalności duszpasterskiej i apostolskiej. Wpadnięcie w jedną z tych skrajności zawsze zagraża naszej postawie wobec świata. O. Maksymilian jest nauczycielem ,,dobrej roboty” w naszej pracy apostolskiej, równocześnie zaś podkreśla, że ostatecznie owoc naszych wysiłków podejmowanych dla zbawienia bliźnich zależy od stopnia zaangażowania wewnętrznego i nadprzyrodzonego wyrażającego się w modlitwie, ascezie i ofiarnej służbie.
Powyższe idee przewodnie życia i dzieła o. Maksymiliana ukazują jego świętość jako charyzmat dla Kościoła na dziś i na.
(Tekst w całości pochodzi z: ks. Franciszek Blachnicki ,,Co to jest OAZA” s. 51-54 -tekst poprzedzał kanonizację o. Maksymiliana Kolbe w 1982 r., gdy został ogłoszony świętym.)
